پژمان جمشیدی لایق آن حرف‌ها نبود

به گزارش مجله زنده خبری ، حسام افروز یادداشت خود را از طریق ادامه داد روزگار او نوشت: “نه آنچنان که شما درباره من فکر می کنید مهم است و نه زندگی برای من آنقدر مهم است که بخواهم این کار را برای دیده شدن انجام دهم.” “من فوتبال را به همین دلیل و نه سینما را انتخاب نکردم.” این بخشی از پاسخ مودبانه و هوشیارانه پیمان جمشیدی به سوال زشت و زشت روزنامه نگاری است که به جز شهرت راهی برای خلاص شدن از گمنامی پیدا نکرده است.
داستان به کنفرانس مطبوعاتی فیلم “خط فرضی” برمی گردد ، جایی که سوال یا بهتر بگوییم توهین یکی از روزنامه نگاران به پژمان جمشیدی جو را به هم زده و نام خبرنگار را به صورت حباب به زبان ها پخش می کند ؛ اما لجبازی و پختگی پژمان جمشیدی و البته اندوه فراوان از دست دادن دو دوست دیرینه اش ، پاسخ وی را به سمتی سوق داد که چیزی جز رسوائی خبرنگار حریص نبود.
محمود گبرلو ، که به طور فزاینده ای با برنامه فیلم “هفت” آشنا است ، مجری فیلم توسط فرنوش صمدی بود ، مردی که انتظار می رفت با سالها عملکرد و دانش از فضا ، از تجربه و بلوغ خود در پرسیدن سوال یا در همه از آنها نمی پرسند به جولان فرصت گزارش ندهید و به غم پژمان جمشیدی اضافه نکنید.
در پایان ، س insال توهین آمیز خبرنگار خوانده شد: “در فوتبال ، جایی که به جایی نرسیده اید ، فکر نمی کنید روش های بهتری برای دیده شدن و توجه نه تنها از طریق بازیگری وجود دارد؟”
س questionالی که فقط چند مشاهده از بازی های این فوتبالیست چندی پیش در صفحه بزرگ سینما و جعبه جادویی می تواند پوچ و توهین وی را تأیید کند. علاوه بر سرعت قابل توجه و تکنیک متوسط ​​در زمین فوتبال ، راحتی او با دوربین و بازی قابل قبول در فیلم ها و سریال های تلویزیونی کاملاً سوال و احتمالاً هدفمند بودن را به دنبال دارد.
بخواهیم یا نخواهیم ، پژمان جمشیدی اگرچه کوچک است اما یکی از ستاره هایی است که مخاطبان همیشه از آن استقبال کرده اند. نه تنها مخاطبان ، بلکه فرشته طائرپور پس از نامزدی جمشیدی برای بازی در یک سو mis تفاهم به عنوان نقش مکمل ، و دیروز آزیتا حاجیان برای بازی مطلوب بازیگر “خط فرضی” ، که هنگام خواندن یک نمایشنامه از پژمان جمشیدی ، خبرنگار برای او صادق باشد تماشا کردن.

اما مهمترین قسمت داستان دیروز که به پاسخ با وقار و محترمانه پژمان جمشیدی برمی گردد. “من نمی خواهم بحث را عرفانی یا سرکوب کنم یا به شما پاسخی بدهم. من می خواهم بحث بسیار نامناسبی داشته باشم که طی دو روز گذشته به آن فکر کرده ام. در مورد قسمت دوم س yourال شما ، اگر کسی که من را نمی شناسد فکر می کند زندگی برای من بسیار ارزشمند است. نه برای شما آنقدر که فکر می کنید مهم هستم و نه آنقدر که می خواهم برای زندگی مهم باشند.
به همین دلیل فوتبال یا سینما را انتخاب نکردم. طی چهار یا پنج سالی که در جشنواره فجر حضور داشته ام ، هرگز انتقاد شخصی از خودم را ندیده ام. یعنی اگر مثلاً من برای یک سوing تفاهم نامزد می شدم ، آنها درباره فیلم نقد می نوشتند و در گوشه ای از بازیگری من یا فیلم های دیگر مانند “بچه گربه بد بد” و … می نوشتند.
سه روز پیش ، از آنجا که من به ندرت به اینستاگرام می روم و اکنون خیلی بررسی نمی کنم ، یکی از دوستان از مجموعه به من گفت که کسی یک بررسی و صفحه بسیار خوب برای شما نوشت. من بسیار خوشحال شدم زیرا این یک نقد شخصی بود و فقط به دلیل بازی در فیلم شیشلیک بود.
به محض خواندن این مرور و خبر ، صفحه بعدی همان خبر درگذشت علی انصاریان بود. وقتی ما در این دنیا زندگی می کنیم ، همه آنچه شما می گویید برای من آنقدر بی اهمیت است که سه روز پیش این تصور را داشتم که بدنم می لرزد. وقتی تعریف خودم و خبر بعدی مرگ علی را دیدم ، دوست عزیزم. “بنابراین زندگی برای من آنقدر گرانبها نیست که شما فکر کنید من در حال تماشای یک فیلم بازی می کنم ، من واقعاً سرگرم می شوم.”
پس از خواندن پاسخ پژمان جمشیدی ، به خاطر داشته باشید که کافی بود افرادی مانند ابراهیم حاتمیکیا یا مسعود کیمیایی به چنین س questionsالات روزنامه نگاری (ملاقات با قاتل اهلی و رفتن) پاسخ دهند.

انتهای پیام